Στην άρθρωση του ισχίου, η λεκάνη και οι μηροί συνδέονται μεταξύ τους και σταθεροποιούνται από τον περιβάλλοντα θύλακο, ισχυρούς συνδέσμους και τους μύες. Ο λεγόμενος χόνδρος υαλίνης, που επικαλύπτει τις αρθρούμενες επιφάνειες ένα πολύ λείο στρώμα χόνδρου, επιτρέπει την ανώδυνη και την αδιατάρακτη κινητικότητα της άρθρωσης. Δεδομένου ότι η άρθρωση του ισχίου με τους σχετικούς μύες, τένοντες, νεύρα και θυλάκους, εμπλέκεται σε πάρα πολλές φάσεις κίνησης και δέχεται όλο το βάρος του σώματος, υφίσταται μεγάλη καταπόνηση και συνεπώς φθορά που τελικά οδηγεί σε πόνο και δυσκαμψία.